Re: Nieuws Club Brugge
Geplaatst: 10 jan 2020, 10:10
door IsO
Column van Ivo Victoria in De Morgen
- [spoiler]
- Hoe Club Brugge
in een drol trapte
Er bestaan verschillende manieren om in een hoop stront te stappen. Je loopt door hoog opgeschoten gras. Het
heeft net geregend maar nu breekt de zon door. Je kijkt op, verheugd over het uitdijende stukje blauw aan het
hemeldak, de grond lekker zompig onder je voeten. Hé hé, denk je. Fijn dit.
Ondertussen zuigt de drek zich ongemerkt aan je schoenzool vast.
Het was een terloops, haast achteloos berichtje op de website van Het Nieuwsblad: Club Brugge heeft een aanbod
van Saudi-Arabië om daar tegen betaling op winterstage te gaan geweigerd wegens de mensenrechtensituatie. Nobel.
En dus traint Club Brugge deze dagen in Qatar, waar het mensenrechtengewijs super-de-luxe geregeld is.
Behalve dan voor wie de pech heeft vrouw, homoseksueel of slaaf te zijn. Om nog maar te zwijgen van de
arbeidsomstandigheden en de honderden doden die er al zijn gevallen tijdens de voorbereidingen op het WK 2022.
Maar goed, dat hoort erbij wanneer je zo’n toernooi hebt gekocht. Die stadions bouwen zichzelf niet.
Amnesty schreeuwt zich al jaren schor over de situatie in Qatar, maar bij Club Brugge hebben ze enkel de rapporten
over Saudi-Arabië gelezen. Kan.
De hoop stront ligt pontificaal in het midden van het voetpad. Iedereen heeft hem gezien maar niemand zegt er
wat van want iedereen denkt: die heeft iedereen gezien. Jij voert het hoogste woord. De laatste tijd gaat het je voor de
wind en dat straal je uit. Je gezelschap lacht en knikt je bewonderend toe. Ze denken: hij heeft het wel gezien. Zo’n
hoop stront ziet iedereen. Hij zal heus niet…
En op dat moment trap je er vol in.
Het klassieke argument is: wij wensen sport en politiek gescheiden te houden. Het is wat Ajax en PSV zeggen – zij
trainen ook in Qatar. Club Brugge zegt niks want het wordt niks gevraagd. In Nederland worden Ajax en PSV bedolven onder kritiek.
In de Vlaamse media vond ik één, honderdveertien woorden lang, kritisch stukje. In ’t Pallieterke, begot.
Van Berlijn ’36 tot München ’72, van Argentinië ’78 tot Rusland ’18. Sport is het glimmende behang waarachter dictators hun wandaden verbergen. Sport is plastische chirurgie voor verminkte democratieën. Sport is geld en dus macht.
Daarom investeren de Russen in doping, daarom wilden de sjeiks dat WK. Topsport ís politiek.
Daarom stak het Trump zo toen die American football-spelers durfden te knielen tijdens het volkslied. Kortom.
Je kan wel roepen dat je het gescheiden wil houden maar helaas: je hebt niks te kiezen. Het is daar niet pluis, in Qatar.
Iedereen weet het, iedereen ziet het. Het is heel makkelijk om daar niet te zijn. In Portugal of op Gran Canaria is het ook aangenaam weer, er liggen prachtige oefenvelden, de sprinklers sissen er net zo mooi.
Wat doe je wanneer je in een enorme hoop stront bent gestapt? Je excuseert je – het ging per ongeluk, je had het niet gezien. Je
zegt dat het wel meevalt, schraapt halfslachtig met je schoen langs de stoeprand. Je wandelt opgewekt door alsof er niets is gebeurd.
Het maakt allemaal niks uit. Je stinkt.