Hij had wat graag opnieuw een blauw-zwart shirt aangetrokken, maar vanavond speelt Mathew Ryan (25) tégen in plaats van vóór Club Brugge. En omdat het er niet naar uitziet dat RC Genk nog play-off 1 haalt, volgden wij ‘RyanAir’ deze week bij een unieke terugkeer naar Brugge. “Hopelijk wordt hij geen man van de match.”
Het is soms vreemd hoe de menselijke geest reageert als hij na lange tijd en een reeks omzwervingen een oude liefde terugziet. Het aanzicht voelt onverwachts nog steeds vertrouwd aan en de begroeting is verbazend hartelijk. Het is ongeveer wat Mathew Ryan meemaakte nadat hij maandag in de vooravond van Limburg richting West-Vlaanderen trok. Het moment dat hij met zijn gepimpte Mercedes ‘Brugge Die Scone’ naderde, overviel hem al een gevoel van warme nostalgie.
De vraag was hem gesteld door deze krant en al snel broedde het idee om van zijn vrije dag gebruik te maken om ook zijn ex-ploegmaats terug te zien. Meteen nodigde de doelman zijn huidige ploegmaat Sander Berge (19) uit om mee te rijden. In korte tijd zijn de Australiër en de Noor vrienden geworden. Lotgenoten. Beiden in januari aangetrokken om een sterkhouder te vervangen - Ryan de geblesseerde Bizot, Berge de naar Leicester verkaste Ndidi. “Ik vang Sander wat op”, vertrouwt Ryan ons toe. “Ik weet hoe het is als je als jonge gast in een ander land wordt gedropt en alles zelf moet ontdekken. Ik ben er trots op dat ik hem nu Brugge kan laten zien. Misschien dat hij er eens kan terugkeren met zijn familie, zoals ik ook gedaan heb. Prachtige stad, toch.”
Het enthousiasme waarmee hij vertelt, geeft aan dat hij nog steeds vlinders in de buik heeft. “Het is echt geweldig om hier terug te zijn. Toen ik gisteravond Brugge naderde, voelde het wel wat vreemd aan. Er kwamen veel leuke herinneringen naar boven. Het voelt niet eens zo gek lang geleden dat ik hier was.”
Dat is het in principe ook niet, want toen Club op die historische 15 mei van vorig jaar de eerste titel in elf jaar pakte, was Ryan erbij. “In de Club-house. En daarna ging ik ’s avonds meevieren in de Coulissen en de Carré. Speciale dag, ook wat vreemd. Omdat ik zelf twee jaar lang die titel had nagestreefd. Om je ex-ploegmaats dat vervolgens te zien doen het seizoen daarna, zonder dat je zelf op dat veld staat... Ik was wel jaloers, maar tegelijkertijd was ik mijn dromen aan het najagen bij Valencia. Het heeft niet mogen zijn voor mij om die titel te pakken. Maar ik ben heel blij dat zij daar wel in geslaagd zijn.”
Pijn van gemiste titel
Even lijkt het of Víctor Vázquez, die andere ex-speler van Club, aan het woord is. Geen toeval, want beiden staan nog op heel regelmatige basis in contact. “Wij komen zo goed overeen omdat we op dezelfde manier over voetbal denken. Hij gaf me raad, toen ik in eerste instantie in Spanje een club zocht om te spelen. Ik ben ook heel blij voor hem dat hij na zijn problemen in Mexico eindelijk een oplossing heeft gevonden met Toronto. Een heel intelligente kerel als het op voetbal aankomt. (grijnst) Ernaast iets minder. Neen, serieus, ook hij praat altijd met veel liefde over Club. Bij Club Brugge hebben ze zo’n familiesfeer opgebouwd dat als spelers elders gaan, ze de club nog altijd een warm hart toedragen.” En omgekeerd.
Dat blijkt als Ryan dinsdagmorgen het Jan Breydelstadion betreedt. Hij kan geen vijf stappen zetten of hij moet ergens wel een handdruk, een kus of een high five uitdelen. De een nog hartelijker dan de andere. Zeker als hij Michel Preud’homme tegen het lijf loopt. Een innige omhelzing volgt. Net als een terugblik over wat had kunnen zijn. “Mijn laatste seizoen was zó fantastisch. De beker gewonnen, een Europese kwartfinale. Maar zo jammer dat we het kampioenschap zo nipt misten. Die pijn komt ook altijd terug als ik erover praat.” Geen betere remedie tegen pijn dan humor. “Snel, doe de deuren op slot. Zodat hij niet meer weg kan!“, schreeuwt Preud’homme al grijnzend. Omdat hij Club vanavond geen punten zou doen verliezen, natuurlijk. Maar misschien ook wel omdat Preud’homme Ryan graag bij Club in doel gezien had. “Ik heb in januari echt gehoopt om naar Club te komen”, mijmert Ryan. “Ze wilden me er graag opnieuw bij, maar hadden met Butelle al een goede doelman. Zolang die niet vertrok, was een terugkeer geen optie.”
Spaanse onderonsjes
Dan maar op deze manier. Een kort bezoek, dat weliswaar evenveel emoties lijkt los te maken. Ryan staat erop om iedereen te feliciteren met de prijzenslag op het Gala van De Gouden Schoen. Butelle als Keeper van het Jaar, Simons met zijn Lifetime Achievement Award, Preud’homme als Trainer van het Jaar en natuurlijk Izquierdo als Gouden Schoen. “Al die prijzen zijn een erkenning voor hun geweldige jaar.” Opvallend, Ryan praat met Butelle in het Spaans. “Het is gek hoeveel gelijkenissen er tussen ons zijn. Allebei doelman, allebei bij Club en Valencia gezeten.” Het Spaans onderonsje wordt gewoon voortgezet als hij Izquierdo tegen het lijf loopt.
“Ik ben altijd al jaloers geweest toen ik José, Oscar (Duarte, red.) en Víctor (Vázquez, red.) onder elkaar bezig zag in het Spaans. Dus toen ik in Valencia terechtkwam, heb ik mij er echt op gestort. Noodzakelijk, anders kan je in Spanje amper communiceren. Dat ik in mijn tijd bij Club geen Nederlands leerde, was ook omdat iedereen hier zo veel verschillende talen spreekt. Izquierdo was trouwens verbaasd hoe goed mijn Spaans al was. Dat had eerder ook Víctor al gezegd over de telefoon. (grijnst) Zíjn Engels werd in Mexico alleen maar slechter. Of ik Izquierdo bezig gezien heb met zijn zonnebril tegen Zulte Waregem? (schudt het hoofd) Ik hoop vooral dat hij geen reden zal hebben om gek te vieren in Genk.”
Het blitzbezoek aan de kleedkamer zit erop als de Bruggelingen zich klaarmaken voor de ochtendtraining. “Dit was zoals je familie na lange tijd terugzien. Al waren er ook veel nieuwe gezichten. In voetbal verandert het toch snel.”
Zo snel dat één van zijn ex-ploegmaats zelfs al profvoetballer af is. En dat op amper 22-jarige leeftijd. Sven Dhoest, ooit de held van Club toen hij in 2011 als 17-jarig talent een strafschop stopte tegen anderlecht, voetbalt tegenwoordig bij Winkel Sport in de 2de amateurklasse. Daarnaast staat hij ook zijn vader bij in het gekende café Den Comptoir, waar regelmatig Club-spelers een koffie komen nuttigen. Club-spelers én ex-Club-spelers. ‘Koffie, alstublieft’, grijnst Ryan in z’n typische Aussie-accent, wanneer hij Den Comptoir binnentreedt. Waarna beide mannen elkaar in de armen vallen.
“Het is de eerste keer dat ik Mathew terugzie sinds hij uit Brugge vertrok”, straalt Dhoest. “Maar we hadden wel nog maandelijks contact. We hebben wat in dezelfde situatie gezeten, ik weliswaar met veel meer blessures, maar we konden beiden onze kansen niet meer verdedigen. Ik wist dus perfect hoe hij zich het laatste half jaar voelde in Valencia. Ik ben supertevreden dat hij weer speelt. En hij ook voor mij. Ik had, toen ik gestopt was, eens een foto doorgestuurd en hij merkte toen op dat ik er wel wat dikker uitzag. (lacht) Ik zie er nu toch al scherper uit.” En gelukkiger, merkt Ryan op. “Omdat we beiden spelen. Al had ik Mathew liever bij Club zien spelen. (knipoogt) Nu, ik ben al blij dat hij niet de keuze gemaakt heeft voor die ‘andere’ ploeg.”
Spijt van vertrek? No way
Ryan geeft hem een schouderklopje. “Ik kloeg over de moeilijke periode die ik door moest omdat ik niet kon spelen, maar wat Sven heeft meegemaakt, is toch nog van een andere orde. Het laat je alles in perspectief zien. Ik besef nu hoe gemakkelijk alles waar je zovele jaren voor gewerkt hebt, zomaar van je kan worden afgenomen. Je neemt alles voor vanzelfsprekend, tot het moment dat het dat niet meer is. Dat heb ik wel geleerd. Een levensles, zeg maar. Ik geloof nog steeds dat ik het kan maken bij de Europese top, maar ik laat me nu meevoeren. Keihard werken en dan zien we wel.” Was hij dan niet beter nog een jaar bij Club gebleven? “No way, ik zou altijd weer dezelfde beslissing genomen hebben, altijd. Ik heb geen spijt van mijn keuze voor Valencia. Ik kon niet weten dat ik geblesseerd zou raken. Of dat er zo veel trainerswissels zouden plaatsvinden. Of dat de ploeg na een vierde plaats zo fel zou terugzakken.” Vraag is of ook het niveau van Ryan niet wat is teruggezakt. Het zou niet onlogisch zijn na een half jaar bankzitten bij Valencia. “Ik ben heel tevreden met het feit dat ik mijn niveau bij de nationale ploeg kon aanhouden. Het zou gemakkelijk zijn om als je bij je club niet aan spelen toekomt, je wat te laten gaan. De buitenwereld heeft sowieso die perceptie. Ik heb niet het gevoel dat ik iets verloren heb. Maar het is alleen door meer te spelen dat ik opnieuw mijn absolute topniveau kan halen.” Bij Club hopen ze dat hij daar minstens nog een weekend mee wacht. Dat blijkt als hij over de middag opnieuw enkele Bruggelingen tegen het lijf loopt.
“Hey ‘Puto’, wat was dat geflirt met anderlecht!? Hoe durf je? Houd je maar kalm, hé, zaterdag.” Lior Refaelov kijkt hem grijnzend aan als hij zijn ‘maatje’ begroet. “Het is een uitdaging om tegen Mathew te scoren, hij is één van de beste doelmannen die ik ooit heb bezig gezien. Hopelijk wordt hij tegen ons niet de man van de match.” Ruud Vormer voegt zich erbij. “Ik heb het meest van ‘Maty’ genoten in Torino in de Europa League. Toen startte ik op de bank en kon ik al zijn wereldsaves (Ryan hield Club wonderlijk op 0-0, red.) goed zien. Misschien moeten we proberen te schieten zoals Youri Tielemans. Het was toch een beetje een zwabberbal, niet?” Ryan wordt niet al te graag herinnerd aan die goal in anderlecht-RC Genk van afgelopen weekend. “Mmm... Toch van ver, hé. Ik had hem kunnen hebben.” Opeens klinkt er nog een stem. “Dat kan je zaterdag ook verwachten. Zeker van onze nieuwe rechtsback.” Het is Simons die binnenkomt. Ryan: “Ga zitten, man. Je weet dat ik respect voor je heb, hé.” Het is niet duidelijk of het serieus of gespeeld is, tot de goalie een anekdote bovenhaalt. “Tijdens de busritten zat ik meestal naast Timmy. Toen we met heel de spelersgroep naar Tomorrowland gingen, heb ik een foto getrokken van hem toen hij even rustte.” Simons: “Hij nam die foto tijdens de heenrit, maar vervolgens deed hij het uitschijnen alsof ik bij de terugrit volledig uitgeput was. ‘Den Oude’ moet slapen... En maar lachen. Dus neen, ik ga niet zitten.”
Genk dankbaar
Het plagen gaat ook zoveel jaar later nog door. “Weet je, ik houd er eigenlijk helemaal niet van als de tegenstander in de kleedkamer komt”, zegt Simons met uitgestreken gezicht. Waarna hij doet alsof hij hem wil wurgen. Het duo barst in lachen uit. “Het is écht leuk om hem terug te zien. Er zal straks in de spelerstunnel van Genk misschien wel een grapje af kunnen.” Ryan: “En dan zal ik wel lachen. Of niet. Omdat het niet grappig is, natuurlijk. (lacht) Nu, misschien gun ik ze wel een lachje uit sympathie. Maar eens op het veld focus ik me op mijn eigen match. Mezelf blijven, niet laten meeslepen door emoties.”
Simons: “Hopelijk kunnen we Mathew toch kloppen dit weekend. Hoe vreemd het ook zal zijn om tégen hem te spelen, het is ook een extra motivatie om te winnen.” Motivatie die Ryan niet nodig heeft. “Jammer voor Club, maar we moeten zes op zes halen, als we in play-off 1 willen raken.” Iets waar Ryan nog altijd in gelooft. “Er zijn al vreemdere dingen gebeurd in het voetbal. En ik wil RC Genk echt aan succes helpen, in Europa, maar ook nog in de competitie. Uit dankbaarheid omdat zij mij deze kans hebben gegeven.” Want het is voor Genk dat hij nu speelt, niet voor Club Brugge. En zelfs alle liefde ter wereld kan niet verhelpen dat RyanAir vanavond zijn stinkende best zal doen om zijn ex-ploegmaats een hak te zetten. Tot spijt van wie het benijdt. “Hey ‘Puto’, onthoud wat ik gezegd heb, hé. Kalm blijven zaterdag.”
Laatst gewijzigd door fcb 4 life op 04 mar 2017, 11:08, 1 keer totaal gewijzigd.
