Uit de oude Club-doos

[IsO]

Artikel van eind september in S/VM, over het seizoen '81-'82 van 40 jaar geleden, waarin we net de degradatie konden ontlopen.

[spoiler]

Club zakt net niet
Uit Sport/Voetbalmagazine van 29/09/2021
28/09/21 om 21:00
Bijgewerkt om 11:19
Het Club Brugge van nu is top, maar veertig jaar geleden belandde het net niet in tweede klasse.

Negen kansen op tien dat Club Brugge Europees voetbal zou halen, was de prognose voor blauw-zwart voor het seizoen 1981/82. Club begon sterk, met een indrukwekkende 4-1-zege tegen Club Luik, maar al op de tweede speeldag ging het tegen RWDM onderuit. Een wedstrijd waarin de jonge Franky Van der Elst zich bij de Brusselaars liet opmerken. Halfweg de competitie stond Club voorlaatste met amper negen punten. Alleen KV Mechelen deed nog slechter, met zes punten.

Club was dat seizoen helemaal gerestyled. Op niet-sportief vlak greep het terug naar de oude blauw-zwart gestreepte uitrustingen. Sportief deed het elf spelers van de hand, onder wie René Vandereycken en Walter Meeuws, maar het haalde ook elf nieuwkomers. Onder hen de Poolse international en libero Anton Szymanowski die meteen uitviel tot kort voor nieuwjaar. Zijn vervanger, de Slowaak Anton Ondrus, stak in 1976 als kapitein van Tsjechoslowakije na winst op het EK de Europese beker omhoog. Hij verkoos na de sterke prestatie van de Rode Duivels op het EK 1980 een Belgische club boven FC Sevilla en Fortuna Düsseldorf, maar bleek nog slechts een schim van zijn vroegere zelf. Bij de nieuwe Belgen lagen ook een paar spelers lang in de lappenmand: linksachter Walter Ceulemans van Lierse en voorstopper Paul Op De Beeck van Racing Mechelen. Aanvaller Willy Wellens (Standard) en back Gille Van Binst (Toulouse, daarvoor twaalf jaar anderlecht) waren meevallers.

Een complete miscast bleek ook de trainer. De Luxemburger Spitz Kohn, overgekomen van FC Twente, legde er meteen de pees op. Hij liet zijn spelers prompt twee keer per dag twee en een half uur trainen. Na de uitschakeling in de eerste ronde van de UEFA Cup (de huidige Europa League) tegen Spartak Moskou stuurde Kohn zijn spelers de volgende ochtend opnieuw twee uur het veld op. 'We konden bij wijze van spreken elke ploeg van het veld lopen, maar dan zonder tempowissel en zonder inzicht', liet doelman Birger Jensen optekenen. Na tien speeldagen greep het bestuur in.

Die dinsdag begin november speelde oud-Beerschotvedette Rik Coppens met een aantal vrienden zoals Raymond van het Groenewoud en Carl Huybrechts in Wilrijk een matchke toen zijn vrouw hem na de match opwachtte aan de rand van het veld. Er was telefoon geweest, en Coppens reed die avond nog naar Brugge.

Vier dagen later zat hij op de bank voor de topper tegen anderlecht waar Club thuis op karakter 0-0 tegen speelde. Voor de pers waren het interessante tijden, de spelers baalden. Wanneer Coppens riep: ' Perdje!' moest de één op de rug van de ander springen om ruiter en paard te spelen. Eén keer zette hij bij een match alle doelmannen in één ploeg en riep, toen dat team met 4-0 verloor: ' Ni goe hé mannekens!' In wedstrijdjes trapte hij zelf de vrije trappen en de penalty's en hij voerde op zaterdag een extra sessie vrijschoppen in. Toen hij ook daar zelf de bal opeiste, vroeg Clubs vrijetrapspecialist, de Deen Jan Sörensen, woedend: 'Hé coach, speel jij zondag ook mee? Als dat zo is, ben ik hier weg.'

Uiteindelijk volgde een nieuwe trainerswissel, en mocht de Brusselse assistent Raymond Mertens het proberen. Die legde meteen een etentje in, samen met de vrouwen, en de sfeer klaarde weer op.

Op de laatste speeldag moesten naast het al veroordeelde KV Mechelen nog drie clubs bibberen om niet te zakken. Winterslag en Beringen hadden hun lot in eigen handen. Winterslag redde zich op eigen kracht. Club klopte RWDM met 5-0, maar juichte pas toen het via de radio hoorde dat KAA Gent Beringen geklopt had en daarmee Club in eerste klasse hield. Rond die 5-0 van Club hing een vreemd sfeertje, maar uiteindelijk legde blauw-zwart de basis voor de redding twee speeldagen eerder. Het won toen met 0-2 uit bij Lokeren, dat seizoen samen met Gent en anderlecht in de titelstrijd verwikkeld was, waarin uiteindelijk Standard de beste bleek. Verlies van Club op Daknam had quasi zeker de degradatie betekend.

Daarna haalde het bestuur George Kessler die de kleedkamer binnenstapte met deze mededeling: 'Mijne heren, mijn naam is George Kessler en ik heb u drie punten te vertellen: A. Ik heb altijd gelijk. B. De spelers hebben altijd ongelijk. C. In geval van twijfel treedt onmiddellijk punt A in werking.' Andere tijden waren voor Club aangebroken.

[IsO]

Throwback naar onze laatste thuismatch tegen Juventus, in 2005-2006, met de Caje als T1. De wedstrijd eindigde op 1-2, mede dankzij een dikke match van Stijn Stijnen die het veel betere Juve belette om de score verder uit te diepen, en zowaar met een goal van de toen nog geen 20 jaar oude Jeanvion Yulu-Matondo. Wie kent die nog

Ook de illustere Günther Vanaudenaerde stond toen in de basis, tegen zijn voet op de linksachter/linkerwingback.
Als ik me niet vergis, werd na de dubbele CL-confrontatie met Juve in de Italiaanse pers nogal lacherig gedaan over het gewicht, de snelheid en de draaicirkel van Birger "Bicky" Maertens, nochtans best een verdienstelijke CV in zijn tijd, met meer dan 160 wedstrijden voor onze Club en een mooi palmares (2x de titel, 3x beker, 4x supercup).

Hier de opstellingen van toen: https://www.uefa.com/uefachampionsleagu ... -juventus/
Andere tijden, zowel voor ons als voor Juve.

In december van dat jaar (2005) scoorde Portillo nog dat schitterende doelpunt in de draw thuis tegen Bayern München (1-1). Dat seizoen overwinterden we ook Europees.
https://www.dailymotion.com/video/xz78kd

[Duffman]

Throwback naar onze laatste thuismatch tegen Juventus, in 2005-2006, met de Caje als T1. De wedstrijd eindigde op 1-2, mede dankzij een dikke match van Stijn Stijnen die het veel betere Juve belette om de score verder uit te diepen, en zowaar met een goal van de toen nog geen 20 jaar oude Jeanvion Yulu-Matondo. Wie kent die nog

Ook de illustere Günther Vanaudenaerde stond toen in de basis, tegen zijn voet op de linksachter/linkerwingback.
Als ik me niet vergis, werd na de dubbele CL-confrontatie met Juve in de Italiaanse pers nogal lacherig gedaan over het gewicht, de snelheid en de draaicirkel van Birger "Bicky" Maertens, nochtans best een verdienstelijke CV in zijn tijd, met meer dan 160 wedstrijden voor onze Club en een mooi palmares (2x de titel, 3x beker, 4x supercup).

Hier de opstellingen van toen: https://www.uefa.com/uefachampionsleagu ... deo/xz78kd

Het seizoen waarin het verval begonnen is (dat een decennium lang zou duren). Architect hiervan: de wijze druïde, het orakel van Ardooie, ook vandaag niet van het scherm of uit de krant weg te branden met zijn alwetende voetbalvisie (alsof hij het spelletje zowaar heeft uitgevonden). Vier miljoen euro voor Daerden met de knieën van een zeventiger die de exodus van den Duits nog had meegemaakt, en dan hebben we het nog niet over toppers als Valgaeren, Priske of Salou Ibrahim, een versleten Vermant. Dat Club alsnog sporadisch een degelijk resultaat zoals bijvoorbeeld tegen Juve wist neer te zetten was een half mirakel, dat het tot na de winterstop wist te kamperen in de hogere regionen van het klassement een sluier die een door en door verrotte kleedkamer aan het zicht onttrok. Maar de symptomen waren er, en vielen steeds minder te negeren. De Baron was geen Michel van Maele, Mauve Marc geen Antoine Vanhove, Caje (hoeveel sympathie ook voor de speler en de mens) geen Sollied. Het blauwzwarte schip was stuurloos, en geen kapitein in zicht.

En toch heerst er een zekere nostalgie naar die tijd, toen deze (weldra) veertigjarige zak nog een jonge adonis was

[IsO]

Throwback naar onze laatste thuismatch tegen Juventus, in 2005-2006, met de Caje als T1. De wedstrijd eindigde op 1-2, mede dankzij een dikke match van Stijn Stijnen die het veel betere Juve belette om de score verder uit te diepen, en zowaar met een goal van de toen nog geen 20 jaar oude Jeanvion Yulu-Matondo. Wie kent die nog

Ook de illustere Günther Vanaudenaerde stond toen in de basis, tegen zijn voet op de linksachter/linkerwingback.
Als ik me niet vergis, werd na de dubbele CL-confrontatie met Juve in de Italiaanse pers nogal lacherig gedaan over het gewicht, de snelheid en de draaicirkel van Birger "Bicky" Maertens, nochtans best een verdienstelijke CV in zijn tijd, met meer dan 160 wedstrijden voor onze Club en een mooi palmares (2x de titel, 3x beker, 4x supercup).

Hier de opstellingen van toen: https://www.uefa.com/uefachampionsleagu ... deo/xz78kd

Het seizoen waarin het verval begonnen is (dat een decennium lang zou duren). Architect hiervan: de wijze druïde, het orakel van Ardooie, ook vandaag niet van het scherm of uit de krant weg te branden met zijn alwetende voetbalvisie (alsof hij het spelletje zowaar heeft uitgevonden). Vier miljoen euro voor Daerden met de knieën van een zeventiger die de exodus van den Duits nog had meegemaakt, en dan hebben we het nog niet over toppers als Valgaeren, Priske of Salou Ibrahim, een versleten Vermant. Dat Club alsnog sporadisch een degelijk resultaat zoals bijvoorbeeld tegen Juve wist neer te zetten was een half mirakel, dat het tot na de winterstop wist te kamperen in de hogere regionen van het klassement een sluier die een door en door verrotte kleedkamer aan het zicht onttrok. Maar de symptomen waren er, en vielen steeds minder te negeren. De Baron was geen Michel van Maele, Mauve Marc geen Antoine Vanhove, Caje (hoeveel sympathie ook voor de speler en de mens) geen Sollied. Het blauwzwarte schip was stuurloos, en geen kapitein in zicht.

En toch heerst er een zekere nostalgie naar die tijd, toen deze (weldra) veertigjarige zak nog een jonge adonis was

Hoewel ik vind dat er wel wat meer nuance kan worden aangebracht dan je doet bij de malaise van toen, ben ik absoluut niet nostalgisch naar die periode, wel integendeel. Maar soms is het goed om nog eens herinnerd te worden aan waar we vandaan komen. Onze Club wordt gelukkig al jaren 20 keer beter gerund dan toen, en dat weerspiegelt zich ook in de kern die we vandaag kunnen opstellen tegen Juve, zelfs na het vertrek van Skov. En Juve is vanavond nog steeds de favoriet - kunnen zelfs Vlahovic benchen waardoor we met Nico Gonzalez wellicht een oude bekende van onze confrontatie met Fiorentina vorig jaar gaan tegenkomen - maar namen als Zlatan, Del Piero, Vieira, Nedved, Zambrotta of Cannavaro, allemaal mannen die ik op hun respectievelijke positie bij de besten ooit reken, lopen daar momenteel toch ook niet meer rond.

Maar blijft een sterk en (naar aloude Italiaanse gewoonte) geslepen elftal met ook wel vrij veel jong talent, waartegen we sowieso onze tenen gaan moeten uitkuisen.