[T1.] Ronny Deila

[maartendr81]

En laat ons AUB op zoek gaan naar spelers die graag voor Club Brugge willen spelen, die dat een eer vinden. Die dat niet zien als een springplank of die niet denken 'als het niet lukt, ik heb toch mijn vermogen opgekrikt'.

Ik begrijp jouw standpunt en sta er ook volledig achter. Wel denk ik dat je geen 11 spelers kunt vinden die, en het een eer vinden om voor Club te spelen, en voldoende kwaliteit hebben om in de Europese competities van waarde te zijn. Tenslotte hebben we met Mechelen zo één rondlopen en daarvan hoor ik, zelfs van onze supporters, vaak geklaag dat hij niet voldoende kwaliteiten heeft.

[Levi]

En laat ons AUB op zoek gaan naar spelers die graag voor Club Brugge willen spelen, die dat een eer vinden. Die dat niet zien als een springplank of die niet denken 'als het niet lukt, ik heb toch mijn vermogen opgekrikt'.

Ik begrijp jouw standpunt en sta er ook volledig achter. Wel denk ik dat je geen 11 spelers kunt vinden die, en het een eer vinden om voor Club te spelen, en voldoende kwaliteit hebben om in de Europese competities van waarde te zijn. Tenslotte hebben we met Mechelen zo één rondlopen en daarvan hoor ik, zelfs van onze supporters, vaak geklaag dat hij niet voldoende kwaliteiten heeft.

Compleet onrealistisch vermits heel ons business model gebouwd is op een transit club zijn.

[yocake]

En laat ons AUB op zoek gaan naar spelers die graag voor Club Brugge willen spelen, die dat een eer vinden. Die dat niet zien als een springplank of die niet denken 'als het niet lukt, ik heb toch mijn vermogen opgekrikt'.

Ik begrijp jouw standpunt en sta er ook volledig achter. Wel denk ik dat je geen 11 spelers kunt vinden die, en het een eer vinden om voor Club te spelen, en voldoende kwaliteit hebben om in de Europese competities van waarde te zijn. Tenslotte hebben we met Mechelen zo één rondlopen en daarvan hoor ik, zelfs van onze supporters, vaak geklaag dat hij niet voldoende kwaliteiten heeft.

Compleet onrealistisch vermits heel ons business model gebouwd is op een transit club zijn.

Michel Louwagie zei ooit: "Als hij (in dit geval Bryan Ruiz dacht ik) een transfer wil, dan zal hij eerst beter moeten spelen zodat ik hem kan verkopen." Ook al komt het van een kwek, het is de waarheid als een koe.

[Levi]

En laat ons AUB op zoek gaan naar spelers die graag voor Club Brugge willen spelen, die dat een eer vinden. Die dat niet zien als een springplank of die niet denken 'als het niet lukt, ik heb toch mijn vermogen opgekrikt'.

Ik begrijp jouw standpunt en sta er ook volledig achter. Wel denk ik dat je geen 11 spelers kunt vinden die, en het een eer vinden om voor Club te spelen, en voldoende kwaliteit hebben om in de Europese competities van waarde te zijn. Tenslotte hebben we met Mechelen zo één rondlopen en daarvan hoor ik, zelfs van onze supporters, vaak geklaag dat hij niet voldoende kwaliteiten heeft.

Compleet onrealistisch vermits heel ons business model gebouwd is op een transit club zijn.

Michel Louwagie zei ooit: "Als hij (in dit geval Bryan Ruiz dacht ik) een transfer wil, dan zal hij eerst beter moeten spelen zodat ik hem kan verkopen." Ook al komt het van een kwek, het is de waarheid als een koe.

Daar zeg je toch iets compleet anders mee dan dat alle 11 trots moeten zijn voor club te spelen? Ze kunnen ook presteren zonder dat ze club als hun ultieme doel zien hè. Als ze naar grote competitie willen moeten ze presteren maar dat ze trots zijn op onze club kleuren sorry die illusie heb ik al lang niet meer. Voetbal is business tot spijt van wie het benijdt

[maartendr81]

Een mooi voorbeeld was Noa Lang. Hij vertelde bij wijze van spreken elke 2 weken dat hij klaar was om te vertrekken. Maar het was wel hij die de 9 in een 8 ging veranderen na de wedstrijd tegen Gent. Dat wil zeggen dat hij weet wat er speelt binnen een club en dat hij met trots de kleuren verdedigt. Nu denk ik ook niet dat dit een garantie is op gedrevenheid en inzet. Dat lijkt mij meer de aard van het beestje.

[Levi]

Een mooi voorbeeld was Noa Lang. Hij vertelde bij wijze van spreken elke 2 weken dat hij klaar was om te vertrekken. Maar het was wel hij die de 9 in een 8 ging veranderen na de wedstrijd tegen Gent. Dat wil zeggen dat hij weet wat er speelt binnen een club en dat hij met trots de kleuren verdedigt. Nu denk ik ook niet dat dit een garantie is op gedrevenheid en inzet. Dat lijkt mij meer de aard van het beestje.

Gezien hoe hij ons in zijn docu compleet afmaakt en amateurs noemt dan ook? Met alle respect maar als Noa lang een voorbeeld van club speler wordt pas ik. Die gaat nooit bij een absolute top club raken juist door zijn rot mentaliteit want ballen kan hij.
Die jongens dromen niet van ballen bij club maar zien ons als een mooie tussenstap. Waar niks mee is als ze hun uiterste best doen. Maar trots? Zo zijn er weinigen hoor
Om u een vb te geven zelfs Charles een jeugd product zette op het einde druk door niet te willen trainen om transfer te forceren ook al was die zeker trots op club.. voetbal is business. Romantiek is weg.

[IsO]

Een mooi voorbeeld was Noa Lang. Hij vertelde bij wijze van spreken elke 2 weken dat hij klaar was om te vertrekken. Maar het was wel hij die de 9 in een 8 ging veranderen na de wedstrijd tegen Gent. Dat wil zeggen dat hij weet wat er speelt binnen een club en dat hij met trots de kleuren verdedigt. Nu denk ik ook niet dat dit een garantie is op gedrevenheid en inzet. Dat lijkt mij meer de aard van het beestje.

Gezien hoe hij ons in zijn docu compleet afmaakt en amateurs noemt dan ook? Met alle respect maar als Noa lang een voorbeeld van club speler wordt pas ik. Die gaat nooit bij een absolute top club raken juist door zijn rot mentaliteit want ballen kan hij.
Die jongens dromen niet van ballen bij club maar zien ons als een mooie tussenstap. Waar niks mee is als ze hun uiterste best doen. Maar trots? Zo zijn er weinigen hoor
Om u een vb te geven zelfs Charles een jeugd product zette op het einde druk door niet te willen trainen om transfer te forceren ook al was die zeker trots op club.. voetbal is business. Romantiek is weg.

We zijn daar mee schuldig aan.

Ceulemans werd bejubeld toen hij hier bleef in 1980 ondanks het feit dat hij naar Milan kon. Hans die hier blijft en niet moeilijk doet ondanks interesse (en concreet bod) van West Ham wordt door een aantal supporters en commentatoren weggezet als "gemakszuchtig" en "een gebrek aan ambitie hebbend". Mechele, die zich vanuit onze jeugd een plaats in onze basis heeft geknokt, 5 titels won en altijd terug in de ploeg komt, no matter what, is voor veel supporters een beperkte verdediger die elk seizoen opnieuw zo snel mogelijk moet worden vervangen door een meer voetballend exemplaar, nevermind de band van dat exemplaar met Club. Thiago, die aanvankelijk vaak ongelukkig was, maar heel vaak heel hard werkte en daarmee toch "no sweat no glory" in de praktijk bracht toen hij het moeilijk had, wordt direct afgebrand als "te min voor Club". Waarna diezelfden dan Hosana roepen wanneer hij voor een recordbedrag wordt verkocht aan een BPL-ploeg.

En daarnaast kan je als team op vandaag amper nog groeien - ook Europees - als je geen financiële progressie maakt. En voor ons zijn er weinig andere opties dan transitclub zijn, naast een nieuw stadion met de daarbij horende recurrente inkomsten, maar dat verhaal kennen we. Transitclub zijn hoeft trouwens niet te betekenen dat je geen resultaten zou kunnen boeken. Het mag alleen nooit het hoofddoel worden. Het sportieve zou altijd voor moeten gaan op het mercantiele.

[Levi]

Een mooi voorbeeld was Noa Lang. Hij vertelde bij wijze van spreken elke 2 weken dat hij klaar was om te vertrekken. Maar het was wel hij die de 9 in een 8 ging veranderen na de wedstrijd tegen Gent. Dat wil zeggen dat hij weet wat er speelt binnen een club en dat hij met trots de kleuren verdedigt. Nu denk ik ook niet dat dit een garantie is op gedrevenheid en inzet. Dat lijkt mij meer de aard van het beestje.

Gezien hoe hij ons in zijn docu compleet afmaakt en amateurs noemt dan ook? Met alle respect maar als Noa lang een voorbeeld van club speler wordt pas ik. Die gaat nooit bij een absolute top club raken juist door zijn rot mentaliteit want ballen kan hij.
Die jongens dromen niet van ballen bij club maar zien ons als een mooie tussenstap. Waar niks mee is als ze hun uiterste best doen. Maar trots? Zo zijn er weinigen hoor
Om u een vb te geven zelfs Charles een jeugd product zette op het einde druk door niet te willen trainen om transfer te forceren ook al was die zeker trots op club.. voetbal is business. Romantiek is weg.

We zijn daar mee schuldig aan.

Ceulemans werd bejubeld toen hij hier bleef in 1980 ondanks het feit dat hij naar Milan kon. Hans die hier blijft en niet moeilijk doet ondanks interesse (en concreet bod) van West Ham wordt door een aantal supporters en commentatoren weggezet als "gemakszuchtig" en "een gebrek aan ambitie hebbend". Mechele, die zich vanuit onze jeugd een plaats in onze basis heeft geknokt, 5 titels won en altijd terug in de ploeg komt, no matter what, is voor veel supporters een beperkte verdediger die elk seizoen opnieuw zo snel mogelijk moet worden vervangen door een meer voetballend exemplaar, nevermind de band van dat exemplaar met Club. Thiago, die aanvankelijk vaak ongelukkig was, maar heel vaak heel hard werkte en daarmee toch "no sweat no glory" in de praktijk bracht toen hij het moeilijk had, wordt direct afgebrand als "te min voor Club". Waarna diezelfden dan Hosana roepen wanneer hij voor een recordbedrag wordt verkocht aan een BPL-ploeg.

En daarnaast kan je als team op vandaag amper nog groeien - ook Europees - als je geen financiële progressie maakt. En voor ons zijn er weinig andere opties dan transitclub zijn, naast een nieuw stadion met de daarbij horende recurrente inkomsten, maar dat verhaal kennen we. Transitclub zijn hoeft trouwens niet te betekenen dat je geen resultaten zou kunnen boeken. Het mag alleen nooit het hoofddoel worden. Het sportieve zou altijd voor moeten gaan op het mercantiele.

Wankel evenwicht tussen sportief en doorverkoop ploeg. Genk is mooiste vb van het tweede. Bij ons maak ik me ook zorgen laatste 2 seizoenen.
Wat Thiago betreft 36 miljoen zie ik nog steeds niet hoor maar dat is een ander topic.

[maartendr81]

Een mooi voorbeeld was Noa Lang. Hij vertelde bij wijze van spreken elke 2 weken dat hij klaar was om te vertrekken. Maar het was wel hij die de 9 in een 8 ging veranderen na de wedstrijd tegen Gent. Dat wil zeggen dat hij weet wat er speelt binnen een club en dat hij met trots de kleuren verdedigt. Nu denk ik ook niet dat dit een garantie is op gedrevenheid en inzet. Dat lijkt mij meer de aard van het beestje.

Gezien hoe hij ons in zijn docu compleet afmaakt en amateurs noemt dan ook? Met alle respect maar als Noa lang een voorbeeld van club speler wordt pas ik. Die gaat nooit bij een absolute top club raken juist door zijn rot mentaliteit want ballen kan hij.
Die jongens dromen niet van ballen bij club maar zien ons als een mooie tussenstap. Waar niks mee is als ze hun uiterste best doen. Maar trots? Zo zijn er weinigen hoor
Om u een vb te geven zelfs Charles een jeugd product zette op het einde druk door niet te willen trainen om transfer te forceren ook al was die zeker trots op club.. voetbal is business. Romantiek is weg.

Klopt dat het niet zo fraai was wat hij zei. Maar dat is net het punt. Hij was geen Club-man persé. Maar de wedstrijden dat hij voor ons speelden ging hij er wel voor. Bovendien geeft het voorbeeld op Gent aan dat hij ook begaan was met de club. Dus ja, hij wilde zo snel mogelijk hogerop. Maar dat lag niet in de weg van zijn ambities met Club.

[IsO]

In HNB:

[spoiler]

RECONSTRUCTIE. Een felle discussie met Verhaeghe en genegeerde tactische suggesties: hoe het ontslag van Ronny Deila onafwendbaar werd

Een ontslag was onvermijdelijk. Na de thuisnederlaag tegen anderlecht namen de spanningen tussen Ronny Deila en het bestuur enorm toe. Er was een felle discussie met Bart Verhaeghe en genegeerde tactische suggesties. Een reconstructie.
Pieter-Jan Calcoen
Vandaag om 03:00

Het is 25 februari. Op de tribunes van Jan Breydel heerst er boosheid – Club heeft net in de laatste minuten met 1-2 verloren van anderlecht. Nog maar eens een tegengoal in het slot. En dat in wat een must win was voor Club. De titel is weg.

Wanneer Ronny Deila achteraf zijn bureau in de catacomben opzoekt, zit Bart Verhaeghe er op een stoel. De Club-voorzitter is ontgoocheld. Ontstemd. Koleriek. Een beetje van alles, maar zeker níet tevreden. Verhaeghe wijst Deila op zijn plichten. En meldt dat het voetbal beter moet. Dat de resultaten ondermaats zijn. Het is een – niet eens onterechte – preek, maar bij Deila schieten die woorden in het verkeerde keelgat. Hij is rázend.

Na Molde zei Deila: “In Noorwegen denken we niet in hiërarchie. Respect is het belangrijkste, wie je ook bent. In Noorwegen kan ik tegen de koning zeggen dat hij een klootzak is. Tenminste, als dat zo is.”

Wanneer Verhaeghe – per slot van rekening nog altijd Deila’s overste – hem op een opbouwende manier de les spelt, bewijst de Noor dat hij écht vindt dat hij met iedereen in discussie mag gaan. Deila scheldt Verhaeghe de huid vol. De coach heeft het stilaan gehad met de volgens hem onrealistische verwachtingen van bovenaf. Hij wijst Verhaeghe erop dat de kern volgens hem niet in evenwicht is en dat hij in de winter tevergeefs had aangedrongen op direct inzetbare versterkingen – hij wilde een verdedigende middenvelder en een centrale verdediger. Dat de directie Deila niet gevolgd was maar tegelijk de lat wel zo hoog blijft leggen, vindt de T1 een aanfluiting: hij ontploft. Beter doen is met deze kern niet mogelijk, is zijn conclusie.

Daarop gaat Deila naar het toilet. Verhaeghe trekt naar de kleedkamer, waar hij volgens aanwezigen vertelt dat de trainer klaarblijkelijk niet meer in de kwaliteiten van de ploeg gelooft, maar dat hijzelf dat wel nog doet. Een opmerkelijke boodschap.

Skoras en Homma

Die zondag heeft het bestuur definitief een kruis getrokken door Deila. Deze man zou zeker niet meer in de dug-out zitten na de zomer, en als er niet snel beterschap komt, is een ontslag voor de play-offs een reële optie.

Deila is vanaf dat moment een ‘dead man walking’. Hij is zich daarvan bewust, maar hoopt stiekem te kunnen aanblijven – hij droomt van een Europese stunt. Langs beide kanten nemen de ergernissen intussen toe.

Niet alleen Verhaeghe, ook de sportieve directie botst de laatste tijd geregeld met Deila. Tijdens meetings waarin de tactische keuzes in vraag worden gesteld, worden er suggesties richting Deila gemaakt – dat is normaal, het gebeurt bij élke profclub. Zo klinkt het dat Deila Onyedika vaker moet opstellen, wat vloekt met zijn inschatting: Deila vindt de Nigeriaan geen topper. Insiders vinden ook dat Skoras en zowaar Homma meer kansen moeten krijgen. Deila verkiest Zinckernagel.

Het bestuur beschouwt dat soort beslissingen als een provocatie. ‘Ik doe wat ik wil’ – iets in die trend. Als Deila dan ook nog eens zijn bazen viseert op persconferenties, heeft hij het verkorven. Zijn communicatie tout court irriteert. Wanneer Deila na diezelfde 1-2-nederlaag tegen RSCA de media toespreekt, zegt hij onder meer: “We zijn competitief, maar we kunnen niet dominant zijn. Dan win je eens, dan verlies je eens, dan speel je eens gelijk. It is what it is.” Het hoort niet bij Club, vinden Verhaeghe en co.

Gerichte perslekken

Het voortdurende moddergooien van Deila – na de kwalificatie voor de kwartfinale voor de Conference League haalt hij nog eens iedereen door de mangel – heeft een oorzaak. Hij is van mening dat de directie hem onvoldoende steunt en – sterker nog – bewust een klimaat creëert waarin moeilijk te werken valt. Deila vermoedt dat Verhaeghe en CEO Bob Madou met gerichte perslekken zijn autoriteit en reputatie proberen te ondermijnen, om het zo makkelijker te maken om te scheiden.

Wat een feit is: de fans zijn ontevreden. “Deila buiten!”, wordt er ook op STVV gescandeerd. Het is niet dát wat de doorslag geeft, wel de slechte resultaten en het gebrek aan een duidelijke filosofie op het veld. Madou: “Dat waren de enige twee parameters.”

Maar dat Deila na de veelvuldige meningsverschillen na anderlecht niet sterker in het zadel zat, dat zal niemand bij blauw-zwart ontkennen. Of zoals Deila het netjes omschrijft: “Club en ik, we dachten gewoon anders.”

[FrankFarinaII]

Deila en vanaken stralen in se hetzelfde uit... geen geschikte trainer, geen geschikte kapitein.

[maartendr81]

In HNB:

[spoiler]

RECONSTRUCTIE. Een felle discussie met Verhaeghe en genegeerde tactische suggesties: hoe het ontslag van Ronny Deila onafwendbaar werd

Een ontslag was onvermijdelijk. Na de thuisnederlaag tegen anderlecht namen de spanningen tussen Ronny Deila en het bestuur enorm toe. Er was een felle discussie met Bart Verhaeghe en genegeerde tactische suggesties. Een reconstructie.
Pieter-Jan Calcoen
Vandaag om 03:00

Het is 25 februari. Op de tribunes van Jan Breydel heerst er boosheid – Club heeft net in de laatste minuten met 1-2 verloren van anderlecht. Nog maar eens een tegengoal in het slot. En dat in wat een must win was voor Club. De titel is weg.

Wanneer Ronny Deila achteraf zijn bureau in de catacomben opzoekt, zit Bart Verhaeghe er op een stoel. De Club-voorzitter is ontgoocheld. Ontstemd. Koleriek. Een beetje van alles, maar zeker níet tevreden. Verhaeghe wijst Deila op zijn plichten. En meldt dat het voetbal beter moet. Dat de resultaten ondermaats zijn. Het is een – niet eens onterechte – preek, maar bij Deila schieten die woorden in het verkeerde keelgat. Hij is rázend.

Na Molde zei Deila: “In Noorwegen denken we niet in hiërarchie. Respect is het belangrijkste, wie je ook bent. In Noorwegen kan ik tegen de koning zeggen dat hij een klootzak is. Tenminste, als dat zo is.”

Wanneer Verhaeghe – per slot van rekening nog altijd Deila’s overste – hem op een opbouwende manier de les spelt, bewijst de Noor dat hij écht vindt dat hij met iedereen in discussie mag gaan. Deila scheldt Verhaeghe de huid vol. De coach heeft het stilaan gehad met de volgens hem onrealistische verwachtingen van bovenaf. Hij wijst Verhaeghe erop dat de kern volgens hem niet in evenwicht is en dat hij in de winter tevergeefs had aangedrongen op direct inzetbare versterkingen – hij wilde een verdedigende middenvelder en een centrale verdediger. Dat de directie Deila niet gevolgd was maar tegelijk de lat wel zo hoog blijft leggen, vindt de T1 een aanfluiting: hij ontploft. Beter doen is met deze kern niet mogelijk, is zijn conclusie.

Daarop gaat Deila naar het toilet. Verhaeghe trekt naar de kleedkamer, waar hij volgens aanwezigen vertelt dat de trainer klaarblijkelijk niet meer in de kwaliteiten van de ploeg gelooft, maar dat hijzelf dat wel nog doet. Een opmerkelijke boodschap.

Skoras en Homma

Die zondag heeft het bestuur definitief een kruis getrokken door Deila. Deze man zou zeker niet meer in de dug-out zitten na de zomer, en als er niet snel beterschap komt, is een ontslag voor de play-offs een reële optie.

Deila is vanaf dat moment een ‘dead man walking’. Hij is zich daarvan bewust, maar hoopt stiekem te kunnen aanblijven – hij droomt van een Europese stunt. Langs beide kanten nemen de ergernissen intussen toe.

Niet alleen Verhaeghe, ook de sportieve directie botst de laatste tijd geregeld met Deila. Tijdens meetings waarin de tactische keuzes in vraag worden gesteld, worden er suggesties richting Deila gemaakt – dat is normaal, het gebeurt bij élke profclub. Zo klinkt het dat Deila Onyedika vaker moet opstellen, wat vloekt met zijn inschatting: Deila vindt de Nigeriaan geen topper. Insiders vinden ook dat Skoras en zowaar Homma meer kansen moeten krijgen. Deila verkiest Zinckernagel.

Het bestuur beschouwt dat soort beslissingen als een provocatie. ‘Ik doe wat ik wil’ – iets in die trend. Als Deila dan ook nog eens zijn bazen viseert op persconferenties, heeft hij het verkorven. Zijn communicatie tout court irriteert. Wanneer Deila na diezelfde 1-2-nederlaag tegen RSCA de media toespreekt, zegt hij onder meer: “We zijn competitief, maar we kunnen niet dominant zijn. Dan win je eens, dan verlies je eens, dan speel je eens gelijk. It is what it is.” Het hoort niet bij Club, vinden Verhaeghe en co.

Gerichte perslekken

Het voortdurende moddergooien van Deila – na de kwalificatie voor de kwartfinale voor de Conference League haalt hij nog eens iedereen door de mangel – heeft een oorzaak. Hij is van mening dat de directie hem onvoldoende steunt en – sterker nog – bewust een klimaat creëert waarin moeilijk te werken valt. Deila vermoedt dat Verhaeghe en CEO Bob Madou met gerichte perslekken zijn autoriteit en reputatie proberen te ondermijnen, om het zo makkelijker te maken om te scheiden.

Wat een feit is: de fans zijn ontevreden. “Deila buiten!”, wordt er ook op STVV gescandeerd. Het is niet dát wat de doorslag geeft, wel de slechte resultaten en het gebrek aan een duidelijke filosofie op het veld. Madou: “Dat waren de enige twee parameters.”

Maar dat Deila na de veelvuldige meningsverschillen na anderlecht niet sterker in het zadel zat, dat zal niemand bij blauw-zwart ontkennen. Of zoals Deila het netjes omschrijft: “Club en ik, we dachten gewoon anders.”

Bij het lezen van het artikel zijn er toch 2 bedenkingen die mij te binnen schieten.
1) Het is wel een feit dat er de laatste tijd veel naar buiten komt. En vaak nog met verontrustend detail. Het is daarom niet gezegd dat dit vanuit het bestuur komt en dat dit met de bedoeling was om Deila buiten te krigen. Maar hoe dan ook wil je dat toch voorkomen.
2) Ik vind het OK dat tactische zaken bespreekbaar moeten gemaakt worden tussen trainen en de rest van de technische omkadering. Wat wel niet de bedoeling mag zijn is dat er spelers opgesteld worden met als enige doel om hun marktwaarde te verhogen en hierop te cashen (het gevoel dat ik de laatste jaren zo nu en dan wel eens krijg)

[Sanders]

In HNB:

[spoiler]

RECONSTRUCTIE. Een felle discussie met Verhaeghe en genegeerde tactische suggesties: hoe het ontslag van Ronny Deila onafwendbaar werd

Een ontslag was onvermijdelijk. Na de thuisnederlaag tegen anderlecht namen de spanningen tussen Ronny Deila en het bestuur enorm toe. Er was een felle discussie met Bart Verhaeghe en genegeerde tactische suggesties. Een reconstructie.
Pieter-Jan Calcoen
Vandaag om 03:00

Het is 25 februari. Op de tribunes van Jan Breydel heerst er boosheid – Club heeft net in de laatste minuten met 1-2 verloren van anderlecht. Nog maar eens een tegengoal in het slot. En dat in wat een must win was voor Club. De titel is weg.

Wanneer Ronny Deila achteraf zijn bureau in de catacomben opzoekt, zit Bart Verhaeghe er op een stoel. De Club-voorzitter is ontgoocheld. Ontstemd. Koleriek. Een beetje van alles, maar zeker níet tevreden. Verhaeghe wijst Deila op zijn plichten. En meldt dat het voetbal beter moet. Dat de resultaten ondermaats zijn. Het is een – niet eens onterechte – preek, maar bij Deila schieten die woorden in het verkeerde keelgat. Hij is rázend.

Na Molde zei Deila: “In Noorwegen denken we niet in hiërarchie. Respect is het belangrijkste, wie je ook bent. In Noorwegen kan ik tegen de koning zeggen dat hij een klootzak is. Tenminste, als dat zo is.”

Wanneer Verhaeghe – per slot van rekening nog altijd Deila’s overste – hem op een opbouwende manier de les spelt, bewijst de Noor dat hij écht vindt dat hij met iedereen in discussie mag gaan. Deila scheldt Verhaeghe de huid vol. De coach heeft het stilaan gehad met de volgens hem onrealistische verwachtingen van bovenaf. Hij wijst Verhaeghe erop dat de kern volgens hem niet in evenwicht is en dat hij in de winter tevergeefs had aangedrongen op direct inzetbare versterkingen – hij wilde een verdedigende middenvelder en een centrale verdediger. Dat de directie Deila niet gevolgd was maar tegelijk de lat wel zo hoog blijft leggen, vindt de T1 een aanfluiting: hij ontploft. Beter doen is met deze kern niet mogelijk, is zijn conclusie.

Daarop gaat Deila naar het toilet. Verhaeghe trekt naar de kleedkamer, waar hij volgens aanwezigen vertelt dat de trainer klaarblijkelijk niet meer in de kwaliteiten van de ploeg gelooft, maar dat hijzelf dat wel nog doet. Een opmerkelijke boodschap.

Skoras en Homma

Die zondag heeft het bestuur definitief een kruis getrokken door Deila. Deze man zou zeker niet meer in de dug-out zitten na de zomer, en als er niet snel beterschap komt, is een ontslag voor de play-offs een reële optie.

Deila is vanaf dat moment een ‘dead man walking’. Hij is zich daarvan bewust, maar hoopt stiekem te kunnen aanblijven – hij droomt van een Europese stunt. Langs beide kanten nemen de ergernissen intussen toe.

Niet alleen Verhaeghe, ook de sportieve directie botst de laatste tijd geregeld met Deila. Tijdens meetings waarin de tactische keuzes in vraag worden gesteld, worden er suggesties richting Deila gemaakt – dat is normaal, het gebeurt bij élke profclub. Zo klinkt het dat Deila Onyedika vaker moet opstellen, wat vloekt met zijn inschatting: Deila vindt de Nigeriaan geen topper. Insiders vinden ook dat Skoras en zowaar Homma meer kansen moeten krijgen. Deila verkiest Zinckernagel.

Het bestuur beschouwt dat soort beslissingen als een provocatie. ‘Ik doe wat ik wil’ – iets in die trend. Als Deila dan ook nog eens zijn bazen viseert op persconferenties, heeft hij het verkorven. Zijn communicatie tout court irriteert. Wanneer Deila na diezelfde 1-2-nederlaag tegen RSCA de media toespreekt, zegt hij onder meer: “We zijn competitief, maar we kunnen niet dominant zijn. Dan win je eens, dan verlies je eens, dan speel je eens gelijk. It is what it is.” Het hoort niet bij Club, vinden Verhaeghe en co.

Gerichte perslekken

Het voortdurende moddergooien van Deila – na de kwalificatie voor de kwartfinale voor de Conference League haalt hij nog eens iedereen door de mangel – heeft een oorzaak. Hij is van mening dat de directie hem onvoldoende steunt en – sterker nog – bewust een klimaat creëert waarin moeilijk te werken valt. Deila vermoedt dat Verhaeghe en CEO Bob Madou met gerichte perslekken zijn autoriteit en reputatie proberen te ondermijnen, om het zo makkelijker te maken om te scheiden.

Wat een feit is: de fans zijn ontevreden. “Deila buiten!”, wordt er ook op STVV gescandeerd. Het is niet dát wat de doorslag geeft, wel de slechte resultaten en het gebrek aan een duidelijke filosofie op het veld. Madou: “Dat waren de enige twee parameters.”

Maar dat Deila na de veelvuldige meningsverschillen na anderlecht niet sterker in het zadel zat, dat zal niemand bij blauw-zwart ontkennen. Of zoals Deila het netjes omschrijft: “Club en ik, we dachten gewoon anders.”

Bij het lezen van het artikel zijn er toch 2 bedenkingen die mij te binnen schieten.
1) Het is wel een feit dat er de laatste tijd veel naar buiten komt. En vaak nog met verontrustend detail. Het is daarom niet gezegd dat dit vanuit het bestuur komt en dat dit met de bedoeling was om Deila buiten te krigen. Maar hoe dan ook wil je dat toch voorkomen.
2) Ik vind het OK dat tactische zaken bespreekbaar moeten gemaakt worden tussen trainen en de rest van de technische omkadering. Wat wel niet de bedoeling mag zijn is dat er spelers opgesteld worden met als enige doel om hun marktwaarde te verhogen en hierop te cashen (het gevoel dat ik de laatste jaren zo nu en dan wel eens krijg)

Toen ik deze ochtend dat artikel in de krant las, werd ik wat ongemakkelijk bij de eerste alinea's.
We merken nu al enkele weken dat er veel zaken naar buiten komen uit de kleedkamer, wandelgangen,...
Maar nu schrijft de journalist over het gesprek tussen Deila en Verhaeghe na de match tegen anderlecht.
Als ik het goed begrijp was dat een gesprek tussen 2 personen. En misschien heeft een handvol mensen Verhaeghe zien binnengaan bij Deila. Maar aangezien PJ Calcoen weet over wat gesproken werd, kunnen we toch bijna afleiden dat of Deila, of Verhaeghe, of een getuige in dit geval lekt naar de pers? En mogelijks lekt die ook nog andere zaken?
Ik besef ook wel dat lekken naar de pers zich nu eenmaal vaker voordoen als het wat slechter loopt in een club dan normaal, maar dit moeten we er toch proberen uithalen. Bij mauve was er ook lange tijd sprake van een mol/lek, maar daar komt nu toch al enkele seizoenen minder naar buiten dan bij ons...

Ik vind dat wel een zeer zorgwekkende situatie.