[T1.] Nicky Hayen

[Sanders]

Opnieuw een pluim op de tactische hoed van Hayen.
Na de rode kaart met twee spitsen blijven spelen om druk vooruit te houden en Union te verplichten om verdedigers achteraan te houden.
Ook De Cuyper inbrengen in het middenveld ipv als vijfde verdediger was ook goed gezien. Ook hier had hij gemakkelijkshalve voor vijf verdedigers kunnen kiezen.
Zelfs Ordonez kwam eigenlijk niet als verdediger in de ploeg, maar als soort van voorstopper/verdedigende middenvelder. Opnieuw goed gezien om zo meer aandacht te hebben voor infiltrerende spelers.
Uiteraard gediend door de goal van Meijer, maar al bij al zorgde de tactische aanpak en zijn aanpassingen op de wissels van Blessin ervoor dat we weinig echt grote kansen weggaven.

[Duffman]

Geachte heer Verhaeghe,
Beste Bart,

Kind reminder.

[Sanders]

Tactisch sterke zet met Odoi vandaag.

[IsO]

Interview met Nicky in HNB:

[spoiler]

Hij is niet maniakaal, Nicky Hayen (43) verkiest “gepassioneerd”. Welk woord we ook gebruiken: Fiorentina heeft geen geheimen voor Hayen, terwijl de Club-coach zelf die voor het grote publiek wel nog heeft. Straks al een pak minder: een gesprek.
Pieter-Jan Calcoen in Firenze
Vandaag om 03:00

Nicky Hayen beweert “makkelijk te kunnen loskoppelen”. Tenminste… als hij in bed ligt: “Ik slaap prima.”

Voor het overige is de coach – vooralsnog ad interim – voortdurend bezig met voetbal. “Ik ben rond 7 uur ’s ochtends aanwezig op het Basecamp en ga naar mijn appartement rond 21 of 22 uur. Als ik dan in de zetel zit, kan het gebeuren dat ik nog voetbalmagazines lees. Of beelden bekijk. Ik steek ál mijn tijd in de job. Dat is te doen omdat ik op mijn eentje in West-Vlaanderen ben, mijn gezin woont in Limburg. Die balans vinden, met maandelijks drie of vier vrije dagen… Niet simpel.”

“We facetimen vooral”, vertelt Hayen hoe hij contact houdt met het thuisfront. “En op de grote momenten, zoals de verjaardagsfeestjes, ben ik er altijd bij. (herpakt zich) Enfin, zo veel mogelijk. Ik heb nu een plechtige communie van mijn jongste zoon gemist. We speelden tegen Antwerp die dag. Ik heb dan een videoboodschap gestuurd…”

“Mijn kinderen blijven rustig bij wat er nu allemaal gebeurt. Ze worden door hun vriendjes natuurlijk wel aangesproken op het feit dat ik nu de trainer van Club ben, maar we hebben hen geleerd altijd de voeten op de grond te houden. Zelf ben ik ook zo opgevoed: altijd down-to-earth blijven, vooral niet hautain zijn.”

Gestopt bij Antwerp

Hayens zonen – twaalf en veertien jaar oud – hopen in de voetsporen van hun vader te treden. Als voetballer, welteverstaan. Beiden zitten in de jeugd van STVV, waar Hayen in 1999 zelf doorbrak.

“Ik ben blij dat ik mijn droom heb kunnen waarmaken”, aldus Hayen. “Ik was een degelijke verdediger, met kwaliteiten maar ook gebreken. Ik had bijvoorbeeld weinig startsnelheid. Dat moet je dan compenseren met je positiespel. Ik las het spel bovengemiddeld, alleen haalde ik niet hetzelfde niveau bij de uitvoering. (lacht) Uiteindelijk ben ik op mijn 32ste gestopt. In mijn voorlaatste jaar bij OHL had ik alles in de knie afgescheurd, ik ben dan nog naar Antwerp gegaan. Ik vond dat ik daar nog verdienstelijk tot goed speelde, maar ik voelde voor mezelf dat ik geen honderd procent meer was. In die omstandigheden was het meer aangewezen om in te zetten op het trainerschap, ook al was ik nog zo jong.”

Leeftijd is nooit een issue geweest voor Hayen. Op zijn negentiende schreef hij zich al in voor trainerscursussen. Zonder masterplan in het achterhoofd, wel met de nodige ambitie: “Ik wilde zien waar mijn plafond lag. Dat kon het amateurvoetbal zijn, maar evengoed eerste klasse of het buitenland. Ik heb altijd geloofd in mijn kwaliteiten.”

Zijn parcours naar de top is er één met de nodige hindernissen. Hayen werkte bij amateurclubs als Zwarte Leeuw en Tienen, was assistent in Saudi-Arabië en depanneerde in 2019 bij STVV na het ontslag van Marc Brys. Bij Waasland-Beveren kreeg de Limburger in 2020 een volwaardige kans in eerste klasse. Nu ja, ‘volwaardig’… “We zouden dat seizoen eigenlijk in 1B spelen, maar na een strijd via de groene tafel mochten we plots toch in 1A beginnen. De kern was daar evenwel niet op voorzien, wat de opdracht er niet gemakkelijker op maakte. Na de barrages zijn we dan gezakt.”

Een degradatie: het staat niet goed op je cv. “Ik wist dat ik vermoedelijk een stap terug moest zetten.” Het werd een verrassende: Hayen ging aan de slag bij Haverfordwest County ACF uit Wales. De club was toen voorlaatste, Hayen loodste hen naar de Europese plaatsen. “Ik had er kunnen blijven. Maar toen kwam Club NXT. Ik werk bijzonder graag met jongeren, zij voeren uit wat je vraagt. Jacky Mathijssen, die Club kent en vlak bij me woont, raadde me aan het te doen. En zie nu…”

Geen egotripper

Hayen had een paar maanden terug nooit kunnen voorspellen dat hij nu de gevierde T1 van blauw-zwart zou zijn. “Het is genieten, dat zeker, maar ik sprak daarnet over nuchterheid. Wel, die wil ik nu ook tonen. Ik heb de andere kant van de medaille meegemaakt, ik ben me ervan bewust dat het snel kan omslaan als we één of twee keer verliezen. We moeten niet te hoog van de toren blazen: op dit moment hebben we nog niks in handen.”

Dat kan veranderen als Club de lijn van de voorbije weken doortrekt in Firenze: dan lonkt een Europese finale. “Dat zou historisch zijn”, beseft Hayen. “Ik geloof ook dat het kan. Maar als we het goed doen, verdienen de spelers de credits. Wij, de staf, zijn afhankelijk van hoe zij het gameplan uitvoeren. De voorbereiding mag perfect zijn – we hebben meer dan tien duels van Fiorentina geanalyseerd –, als het op het veld er niet uit komt, zijn we daar niks mee.”

Hij benadrukt nog eens: “Ik wil en zal het succes niet claimen – dan ben je een egotripper. We doen dit samen.”

En toch: binnen en buiten Club scoort Hayen punten. Vanaf de eerste dag legde hij zijn oor te luisteren bij de spelers, om hen zo te betrekken bij Operatie Herstel: “We hadden het idee om op restaurant te gaan met een paar groepjes. We hebben gewoon gebabbeld. Niet alleen over het sportieve, ook over hun privé.”

Hayen werkt ook nauw samen met het bestuur. Kreeg Ronny Deila vaak de opmerking cavalier seul te spelen, dan houdt Hayen wel rekening met suggesties/raad van bovenaf. “Ik heb altijd zo gewerkt. De dag voor de match leg ik uit hoe we het willen aanpakken. En vraag ik de mening van de bazen. Iedereen die nauw bij Club betrokken is, heeft verstand van voetbal. Ik zou wel zot zijn om al die knowhow zomaar te negeren.”

De vraag is wat het Hayen straks oplevert: mag hij aanblijven of niet? “We hebben afgesproken ná het seizoen die analyse te maken”, aldus de hoofdrolspeler zelf. “Mijn makelaar en ik hebben zelfs geen garanties gekregen dat ik binnen Club een functie behoud. Ik ga me er het hoofd niet over breken: de toekomst kun je niet voorspellen.”

Goede band met de fans

Maar Hayens overtuiging is dat je het voor een groot stuk wel in de hand hebt. “Ik geloof er niet in dat spelers een hele week kunnen niksen op training, maar in het weekend wel top zijn. Ik vraag élke dag het volle pond. De taken zijn duidelijk, dus iedereen moet die gewoon uitvoeren. En niet op een alibi-achtige manier: ‘Ik loop mee, want zo hoort het.’ Neen!”

Het is een stijl die aansluit bij de waarden van Club: No sweat/No glory. De achterban weet Hayen dan ook te appreciëren. “Het is leuk dat de fans achter mij staan. Ik ga die mensen ook áltijd respecteren. En ze kunnen het elftal helpen. Ik speel die wisselwerking soms bewust uit. In PAOK was het een heksenketel. Wel, toen we met de staf een uur voor de aftrap op het terrein kwamen, zijn we het bezoekersvak ostentatief gaan groeten, opdat de decibels bij de Griekse supporters de hoogte in zouden gaan. (knipoogt) Zo konden de spelers al een beetje een idee krijgen van de sfeer.”

U begrijpt: Hayen doet niks zomaar, hij denkt voortdurend na. Zelfs over de samenstelling van zijn playlist voor de wedstrijd. “Het is vooral hardstyle, met stevige beats dus. Mijn muzieksmaak is breed, maar op zo een moment wil ik adrenaline.”

In Firenze zal er die sowieso zijn. Hayen heeft er vooral zin in: “We zullen klaar zijn.”

Interview met zijn vrouw in diezelfde krant:

[spoiler]

INTERVIEW. “Hij heeft altijd gezegd dat hij een betere trainer zou worden dan speler”: maak kennis met Vera, de sterke vrouw achter Club-trainer Nicky Hayen

Achter elke man staat een sterke vrouw. Dat is bij Nicky Hayen niet anders. Terwijl dé voetbaltrainer van het moment met Club Brugge op de rand van een Europese finale staat, zorgt Vera Duchateau (40) ervoor dat op het thuisfront alles op wieltjes loopt. Een babbel over weinig thuis zijn, zotte weken en bijgeloof. “Die grijze pull? Die blijft hij nog wel even dragen.”
Gunter Schoofs
Gisteren om 18:35

Plaats van afspraak is … Stayen. Het gezin Hayen woont immers op een boogscheut en zonen Milan (14) en Mathis (12) zijn allebei jeugdspeler van STVV. Talentvolle jongeren die nu al aan de mouw worden getrokken door andere clubs. De één traint van vier tot zes, de ander van zes tot acht, mama Vera weet wat doen. “Of ze in de voetsporen van papa kunnen treden en prof worden? Dat weet ik niet, hoeft voor mij ook niet”, zegt Vera, die haar drukke agenda van Taxi Mama combineert met een fulltime job als accountmanager in een vleeshandelbedrijf. “De jongens denken daar natuurlijk anders over. Zij zijn voetbalgek, net als Nicky.”

Hoe beleef je de huidige rollercoaster van succes, Vera?
“Ik kan het niet goed vatten. Het is vreemd om te zien. Overal word ik erover aangesproken, zeker omdat ik met de jongens ook altijd in de voetbalsfeer vertoef. Ik geniet er heus wel mee van. Nicky is amper thuis. Maandag was hij er nog eens. Nu is het wachten tot volgende week vrijdag. Tja, dat is de keerzijde van medaille. Zelfs het vormsel van Mathis heeft Nicky moeten missen. Maar we nemen het erbij. Als Nicky dan met een filmpje voor de jongens op de proppen komt van zijn spelers bij Club, dan zijn ze verkocht. Onyedika, Nusa, Jutgla, ze zijn er zot van!”

Niet alle vrouwen zouden het kunnen. Fulltime werken, de zonen hun hobby’s managen, terwijl manlief elders vertoeft.
“Ik ben het gewoon. Nicky heeft al een parcours achter de rug, hé. Eerst ging hij voor tien maanden met Marc Brys mee naar Saudi-Arabië. Hij was ook een half jaar in Wales. De passie is zo groot bij Nicky, gaan zal hij toch. Hij heeft altijd gezegd dat hij een betere trainer zou worden dan speler. Ik kan het niet ontkennen: hij is goed bezig om die stelling kracht bij te zetten.”

Welke magische kracht heeft hij in zich waardoor die ommekeer er is gekomen bij Club Brugge?
“Eerlijk? Ik zou het niet weten. Ik vind het echt zot en sta de laatste weken met de mond vol tanden. Het enige wat ik weet is dat hij dag en nacht bezig is met zijn job. Vroeger dacht ik : trainer zijn, oké, dat is twee uurtjes mee op het veld met die mannen en de rest van de dag vrij. Euhm, dat is wel even anders. Zelfs als ik een sms’je stuur, moet ik meestal uren geduld hebben vooraleer ik antwoord krijg. Meetings, gesprekken met spelers, analyses, het is werken aan de lopende band.”

Ligt Nicky ’s nachts wakker van zijn vak?
“O ja, bij momenten zeker, maar het is zo druk dat hij nu wel goed slaapt… En uiteindelijk blijft hij in elke situatie rustig. Ik zou me vaker opjagen.”

Moet jij er zijn wanneer hij zijn voetbalhart wil luchten?
“Dat kan hij bij mij. Maar als het echt voetbaltechnisch of tactisch gericht is, zal hij sneller met zijn assistenten communiceren of met vrienden bellen die in het voetbal zitten. Ook op vrije dagen is Nicky voortdurend bezig met het spelletje. Andere wedstrijden bekijken, analyseren.”

Is dat soms niet vervelend?
“Nee. Een Nicky Hayen die niet met voetbal kan bezig zijn, dat wil je niet, hoor. Een andere job, dat zou niets voor hem zijn. Dan zouden we pas op mekaars kap zitten. Nu is het goed. En onze twee zonen vinden het allemaal geweldig.”

Ben jij nerveus tijdens een wedstrijd?
“Niet meer. Vroeger wel. Zeker toen Nicky speler was. De jongens zijn wel zenuwachtig. Nicky had graag dat we naar Firenze waren gegaan voor de halve finale tegen Fiorentina, maar dat is niet gelukt. Ik met het werk, zij met hun school en trainingen…”

Eind 2019 werd Nicky interim-trainer bij STVV. De club oordeelde dat het te vroeg was om hem volwaardig T1 te laten blijven. Terecht?
“Een keuze van de Japanners bij STVV. Ik vond Nicky nochtans helemaal klaar.”

Houdt Club Brugge hem straks aan boord als hoofdtrainer, denk je?
“Dat zal de toekomst uitwijzen. Opnieuw zeg ik volwaardig ‘ja’ als je vraagt of ik hem klaar vind voor de job. Hij smijt zich zo hard. Dat doet hij voor elke voetbaluitdaging. Ik weet dat er nog geen besprekingen bezig zijn naar volgend seizoen toe. Daar is geen tijd voor gezien de drukke sportieve agenda.”

Zijn grijze pull waaraan hij steevast vasthoudt in de play-offs was de voorbije dagen een issue. Heb je hem nog geen maatpak aangepraat?
“We konden kiezen tussen enkele outfits. Die pull behoort tot het arsenaal van Club. Nicky is bijgelovig. Dat zal hij altijd blijven. Als speler tapete hij de enkels in met een specifieke draairichting waar geen centimeter van werd afgeweken. Voor elke match wilde hij een stuk vlees van mijn werk, met pasta en wortelen. Nooit wilde hij wat anders. (Lacht) Ik denk dat de grijze trui nog wel even zal blijven. En met zijn assistenten speelt hij op een vast moment padel op het basecamp in Knokke. Dat tijdstip zal ook blijven staan zolang Club wint.”

Word je op Club Brugge anders bekeken nu als ‘de vrouw van…’?
“Toen ik spelersvrouw was bij STVV was dat één damesbende die aan mekaar klitte. Tijden veranderen. Ik denk dat in Brugge nauwelijks iemand me kent. Ik vind dat niet erg. De match tegen Union heb ik samen met de vrouw van Sven Van der Jeugt gevolgd. Hij is keeperstrainer in Union en één van Nicky’s beste vrienden.”

Wordt Club Brugge straks kampioen?
“Daar gok ik niet op. Ik heb ooit één keer gepronostikeerd voor een voetbalmatch. Toen Nicky als speler in 2003 met STVV in de bekerfinale stond tegen La Louvière. Dat werd één grote ontgoocheling. Met prognoses maken, ben ik wijselijk gestopt.”