- Match tegen Italië op EK 2016 was Wilmots nog bondscoach geloof ik. Verder kan ik jouw punt over die match (het vrijlaten van Bonucci) wel volgenSanders schreef: ↑27 sep 2022, 06:59 De voorbeelden dat andere coaches hun werk doen zijn hiervan toch legio. Hoeveel landen lokken ons niet uit ons kot om snel te counteren? (ons gebrek aan snelheid uitspelen). Hoeveel landen doen korte (man)dekking op Hazard en De Bruyne om ons het spelen te beletten? Wij neutraliseren heel weinig het gevaar van de tegenstander. Hoeveel landen zetten hun defensieve lijn niet lager om te voorkomen dat Lukaku kan uitbreken met gezicht naar doel en dat De Bruyne die bal in de rug van de verdediging kan spelen?
Een match die mij hierover altijd bijblijft is België-Italië op EK2016. Bonucci, één van de weinige verdedigers met het overzicht en de passtechniek (zowel kort als lang, in de lucht als over de grond) werd door ons in die match constant aan de bal gelaten. Resultaat: die jongen strooide met heerlijke passes die telkens gevaar opleverden voor Italië. Toenmalige bondscoach Wilmots liet hem 90 minuten lang doen Haal die lange bal eruit en Italië was toen lam gelegd.
Afgelopen match ook weer tegen Nederland: Dumfries is een speler die desnoods 2 matchen na elkaar zijn flank kan blijven op en af gaan, verdedigend en aanvallend meer dan degelijk en nog snel is ook. Martinez brengt dan Carrasco tegenover hem. Carrasco die al verdedigend minder gedisciplineerd is, en die niet kan geholpen worden door Vertonghen omdat die laatste zelf gedekt stond door het tweespitsensysteem van Van Gaal. Klaassen mocht continu infiltreren vanuit de Nederlandse driehoek op hun middenveld, niemand pikte hem op.
Martinez wacht telkens te lang, of doet helemaal niets, om daar bij te stellen.
Dat zijn allemaal kleine dingen, waar je zelfs eigenlijk niet hoeft op te trainen, maar die wel een match in een bepalende richting kunnen duwen.
En toch kan het anders. Een schrijnend voorbeeld hierover wordt verteld door Kompany in die Sporza documentaire na het WK2018.
Kompany overslaapt zich voor de bespreking van de stilstaande fases tegen Brazilië.
Nadien neemt hij die door met de assistent en moet Kompany daar als speler opmerken aan de technische staf dat Brazilië verdedigt zoals Man City dat doet. Kompany toont aan dat de zwakte daarvan ligt aan de eerste paal en vraagt dat Chadli de corners trapt in de zone net voor de eerste paal. Gevolg: Kompany (of is het nu Fernandinho) scoort hierop. Kleine details, groot verschil.
Je moet binnen uw spelfilosofie aanpassingen durven maken om sterktes van tegenstanders te vermijden en zwaktes uit te spelen.
- Het voorbeeld van de corner tegen Brazilië op het WK 2018 waaruit die goal valt, is opnieuw een stilstaande fase. Dat is inderdaad een domein waarop nog steeds progressie kan worden geboekt, en waarop blijkbaar te lang te weinig werd gefocust. Met Anthony Barry werd de set pieces-coach van Ierland en Chelsea aangetrokken om die leemte op te vullen binnen onze technische staff, maar ik zie nog steeds progressiemarge
- met jouw laatste zin (binnen spelfilosofie aanpassingen durven maken in functie van sterktes en zwaktes tegenstander) ben ik het in theorie helemaal eens. Alleen is de vraag waar je in de praktijk de lijn trekt/kan trekken. Guardiola paste zich de voorbije seizoenen, binnen zijn spelfilosofie, geregeld sterk aan aan de tegenstander, en waren dát dan net de wedstrijden waarin City eruit gaat. Ook MPH bijvoorbeeld, in zijn periode bij ons, kon daar wel iets van. Dat evenwicht vinden, zeker met een landenteam dat minder automatismes heeft dan een clubteam, is denk ik niet altijd evident. Het is geen toeval dat Italië bijvoorbeeld het volledige EK 2020 in hetzelfde systeem bleef spelen (energieke 4-3-3 met punt naar achter), Frankrijk op de eerste match na het volledige WK 2018 een 4-2-3-1 speelt (beide teams trouwens met sterke focus op stilstaande fases), Portugal het volledige EK 2016 in een 4-1-3-2 aantreedt...
- het klopt niet helemaal dat Martinez zich zelden tot nooit zou aanpassen aan de tegenstander. Elke tegenstander wordt zowel door datascouts (tot 10 wedstrijden terug) als door wedstrijdscouts geanalyseerd voor elke match. Het heeft natuurlijk maar weinig zin om daar zoveel tijd en energie in te steken, om er daarna niks mee te doen. Ik denk dus wél dat aandacht wordt besteed aan de tegenstander. Op het WK in 2018 waren die aanpassingen wel nog zichtbaarder: toen koos Martinez tegen Brazilië voor een 4-3-3 in plaats van zijn gebruikelijke 3-4-2-1, waarbij rechter wingback Meunier rechtsback werd, Vertonghen linksback werd en linker wingback Chadli naar binnen/middenveld werd getrokken om de runs van Paulinho in onze linker halfspace te verdedigen. De Bruyne kwam een rijtje hoger te staan, en Fellaini kwam op het middenveld om Meunier bij te staan tegen Neymar/Coutinho. Tegen Frankrijk koos Martinez voor een 4-2-3-1 met een versterkt middenveld (Dembele, Witsel, Fellaini). De afloop kennen we. Dembele stelde toen teleur maar ik moet eerlijkheidshalve toegeven dat ik die toen ook zou opgesteld hebben in die wedstrijd, om Vertonghen te helpen bij het afstoppen van Mbappé, toen nog op de rechterflank bij de Fransen. Ik kan me daarentegen sindsdien geen matchen meer voor de geest halen waarin we zijn gestart in een andere formatie dan een 3-4-2-1 (die dan, naargelang de sterkte van de tegenstander, in de praktijk al eens eerder een 5-2-2-1 of een 3-4-3 werd). De aanpassingen zijn nu eerder beperkt tot het proberen onze verdediging hoger op het veld te krijgen, en het zetten van een ander type op een welbepaalde positie, zoals Castagne op linker wingback tegen Nederland, of Dendoncker/Debast op de RCV.
- Eén van de problemen van deze generatie, en meteen ook één van de redenen waarom Martinez destijds voor een driemansdefensie koos, is natuurlijk het gebrek aan backs, vooral dan linksvoetigen. Destijds was Meunier praktisch de enige back die op hoog niveau speelde (PSG), met daarachter Castagne (toen nog Genk) en Foket (toen nog gent). Voor de linksback speelde Jordan Lukaku nog wel vaak bij Lazio in seizoen '17-'18, maar was ook heel vaak geblesseerd en verdedigend niet altijd even gedisciplineerd of secuur. Meer winger dan back. We beschikten toen ook wel over veel goeie CV's, met Kompany (City), Toby en Jan (Tottenham) en Vermaelen (Barcelona), met goeie voeten, wat de keuze voor 3 CV's vergemakkelijkte.
Ondertussen zien we toch dat het niet altijd even makkelijk meer is om onze driemansdefensie kwalitatief in te vullen, met het stoppen van Vermaelen en Kompany en het ouder worden van Toby en Jan. Op papier nog steeds een meer dan degelijke verdediging, ook met een aantal opkomende nieuwe namen, maar toch anders dan 4 jaar terug. Op rechtsback hebben we met Meunier, Castagne (ondertussen via Atalanta naar Leicester), Foket (Reims), en daarachter Castro-Montes, Samoise, Siquet,... wel wat meer kwaliteit en talent lopen, maar op linksback blijft het nog steeds vrij mager (kom ik straks nog op terug). Een viermansdefensie blijft dus niet evident met het spelersmateriaal dat we hebben. Nochtans is onze driemansdefensie, als we tegen ploegen spelen die ons bekampen met 1 spits, ook één van de redenen waarom we elders op het veld soms een mannetje tekort komen.
- Over onze linksback/linker wingback positie: een ander nadeel van België (en eigenlijk ook wel van Clubs 3-5-2, bij momenten), is het feit dat de assymetrie op de flanken, waarbij de ene meer verdedigend is en de andere meer aanvallend, heel duidelijk is en moeilijk kan worden omgekeerd. Op links heeft België geen linksvoetige die kan wat een goeie Meunier wél kan op rechts, en onze tegenstanders weten dat ook. Castagne is defensief gezien eigenlijk onze beste optie daar, maar staat dan tegen zijn voet.
Ik vond het op zich eigenlijk een goeie zet van Martinez om met hem te starten tegen sneltrein/bulldozer Dumfries. Alleen pakt Castagne al na 6 minuten geel, en moet die dus nog een ganse match op het scherp van de snee duels gaan uitvechten met een snellere en sterkere tegenstander, met alle risico's op tweede geel vandien. Dat Castagne bij de rust dan ook van flank wordt gewisseld (ter vervanging van een minder in de match zittende Meunier), waar hij tegen Blind (toch een ander type dan Dumfries) komt te staan, vind ik eigenlijk niet onlogisch.
Alleen is er in onze kern geen evenwaardig verdedigend alternatief om Castagnes rol op de linkerflank over te nemen. Thorgan, Trossard en Carrasco spelen allemaal geregeld in die linker wingback/linksmid-rol bij hun respectievelijke clubs, maar zijn geen echte verdedigers zoals Castagne dat wel is. Met Thorgan uit met blessure ging de keuze tussen de frêlere Trossard en de snellere en wat stevigere Carrasco, dus dan begrijp ik wel dat Martinez voor hem kiest tegen Dumfries, bij gebrek aan betere opties op dat moment. Echte alternatieven op de linker wingback/linksback zie ik eerlijk gezegd ook niet talrijk rondlopen. Castro-Montes speelt nu soms bij gent op de linkerflank, maar ook tegen z'n voet. We moeten eigenlijk al hopen dat Maxim De Cuyper (wél linksvoetig) het goeie dat hij bij Westerlo al liet zien, kan bevestigen en dat hij kan doorgroeien tot een volwaardige optie voor onze nationale ploeg. Ndenbe speelt blijkbaar ook wel in de MLS, en bij Lille zit er met Burlet ook een degelijke naar het schijnt, maar die laatsten zijn dus nog afwachten.